De Reddende Brief?

Drie maal veroordeeld en gered

Een man die ik al lang ken en eigenlijk niet in het paranormale gelooft, vertelde me dat hij in de oorlog in het krijgsgevangenenkamp had gezeten. Hij was Pool en zoals je weet waren deze gehaat.

Drie maal gered van het vuurpeloton

Toen de dreiging door de Duitsers steeds toenam, had zijn moeder hem een “brief” gegeven die hij wel mocht lezen, maar waaraan hij zeker moest denken als hij ooit zou in gevaar komen. Hij aanvaarde de brief, waarop een soort gebed of gedicht stond, gericht naar een of andere heilige. Verder had hij deze wel bij hem, maar vergat het feit. Enige tijd later werd hij krijgsgevangen genomen.

Hij vertelde niet zoveel over zijn krijgsgevangenschap, maar begon zijn verhaal eerder met het feit dat hij drie maal voor het vuurpeloton had gestaan. Drie maal oog in oog met de dood tegenover de ongenadige Duitsers.

Meestal ging het om verdwenen sigarettensloffen die moesten dienen voor de Duitse militairen. Hoewel hijzelf een verstokte roker is, en sigaretten nogal kostbaar begeerd werden door verslaafde rokers die er zelfs maaltijden voor over hadden, beweert hij met het stelen van die sigaretten nooit iets te maken gehad te hebben. De straf die op het stelen van Duitse goederen stond, was immers dodelijk. Ook had hij nooit aan iets dergelijks geholpen. Alle weggeworpen peukjes werden door rokers en niet-rokers verzameld tot men voldoende tabak had om een sigaret te maken. Niet-rokers ruilden soms een extra maaltijd voor wat tabak.

Telkens er sigaretten verdwenen waren uit de vrachtwagen die met bevoorrading kwam, was de tactiek van de Duitsers dezelfde. Als de dief zichzelf niet opgaf, of als men de dief niet verraadde, pakte men een aantal personen uit de groep krijgsgevangenen, die ze ter dood brachten als voorbeeld voor de anderen en uit wraak. Daar er regelmatig sigarettensloffen verdwenen, had men doodsangst voor wat kon gebeuren. Dit was wel voldoende voor hem om hem daar zeker niet aan te wagen.
Zo werd hij op een dag uit de groep gepikt om te worden gefusilleerd, samen met negen anderen. Hij kende de daders niet, maar vermoedt dat het tijdens het transport gebeurde. Toen hij daar zo openbaar aan de paal gebonden stond, dacht hij plots aan zijn moeder die hem die brief gegeven had. Hij kon niets verliezen en dacht eerbiedig aan de brief die een laatste hoop op een mirakel betekende. Net voor men het bevel gaf te vuren, werd hij er als bij wonder uitgenomen door de bevelhebber. De andere negen overleefden het niet. Daar er regelmatig sigaretten verdwenen, werden er velen gefusilleerd.
Zo kwam hij een tweede keer voor het vuurpeloton te staan en uiteraard dacht hij weer angstig aan de brief, waarvan hij geloofde dat die vorige keer zijn leven had gered. Weer werd hij eruit gehaald en overleefde opnieuw het doodsvonnis, terwijl hij de anderen zag sterven.

Dit is nog een derde keer gebeurd, ditmaal om iets anders. In ieder geval stond hij de derde keer voor het vuurpeleton, nu gesterkt in zijn geloof in de brief van zijn moeder.
Ik bleef hem telkens ik hem zag naar die brief vragen en wat er eigenlijk op stond. Daar deed hij telkens geheimzinnig rond, omdat hij er blijkbaar niet veel voor voelde om te vertellen dat er een soort gebed naar een heilige op stond. Uiteindelijk vertelde hij het me, anders zou deze ervaring hier niet staan.

Een jaar of zo nadien, geraakte een van zijn kinderen in coma door een ernstige val van de trap. Die coma hield in ieder geval weken aan. Ondertussen was de man zelf erg verouderd dat laatste jaar en kon ik zo zien en voelen dat hijzelf dicht bij de dood gekomen was. Of hij intussen overleden is of niet weet ik niet, want ik zag hem niet meer en hoorde niets meer van hem. Ik weet wel nog dat toen hij zijn zorgen uitte betreft dit ongeval en hij begon weer over de brief die hij intussen bij de ongelukkige had gebracht. Ik ken het verdere verloop niet, maar het getuigt in ieder geval in een zeker geloof dat hij in die “brief” had gekregen.

Wat indruk op mij heeft gemaakt aan deze ervaring is het feit dat hijzelf heilig geloofde dat het deze brief was, die hem telkens gered had. Als hij dit vertelde ging er een zekere schuchtere ernst en ontroering van hem uit. Je kon voelen dat hij er overtuigd van was. Daar ik deze persoon nooit meer heb gezien, heb ik hier gepoogd zijn ervaring zo goed ik me herinner weer te geven.

Uit eerbied voor hem, deed ik mijn best zijn ervaring zo nauwkeurig mogelijk te reconstrueren. Zelf geloof ik niet dat hij zijn ervaring verzonnen heeft toen hij die aan mij vertelde. Daarvoor stond hij te sceptisch tegenover alle andere soorten paranormale ervaringen. Ik herinner me de emotie en eerbied voor zijn ervaring toen hij die vertelde. Wat hem overkomen is wijt hij met een overtuigende zekerheid aan “de brief”.

      Denis

© 2002 Aura-Oasis – Denis Dhondt