© 2001

Aardse wetten (Voor de wetenschappers)

Wanneer de mens op aarde leeft is hij onderhevig aan de Aardse wetten.

Om maar een voorbeeld te noemen: iets wat omhoog gaat, komt onherroepelijk weer naar beneden. Dit feit staat vast, zo zeker als één en één twee is. Denk maar aan de kringloop van het water. De zee verdampt tot wolken en het water valt als regen terug omlaag waar de cyclus terug van voor af aan kan beginnen. Vogels, vliegtuigen en zelfs ballonnen moeten deze wet gehoorzamen.
Een tweede wet is die van opkomst, groei, bloei en verval. Beschavingen, mensen en dingen ontstaan, bestaan en vergaan. Denk aan de kringloop van de seizoenen en aan de planten met hun vallende bladeren in de herfst. Lente, zomer, herfst en winter zijn vaste en terugkerende waarden. Alles draait rond en rond. Wanneer we op een bepaald punt van de aarde vertrekken en we lopen steeds rechtdoor komen we steeds terug uit op ons vertrekpunt. Of we de aarde nu bereizen noord- zuid- west- of oostwaarts, we komen steeds terug uit op het punt van waar we zijn vertrokken. U kan het uittesten indien u mij niet gelooft. De bittere waarheid en de deprimerende conclusies zijn dus: dat we nergens heen kunnen en dat we iedere minuut bezig zijn met sterven. Zo te zien is het aardse leven dus een gesloten circuit. Het is zoals een ei. Er kan niets vertrekken en er wordt niets toegevoegd.
Tot zover de aardse deprimerende logica en men zou voor minder zelfmoord plegen.
Zelfmoord… de dood. Het einde van het leven. Dus is er hier toch ergens een einde… of niet? Nu voelen wij instinctief dat er hier iets niet klopt. De winter is niet het einde van de boom dus moet er een plaats zijn waar de energie bewaard of opgeslagen wordt tussen herfst en lente in. Daar alles cirkelvormig is, en waar alles dat omhoog gaat ook weer omlaag komt kan er bijgevolg geen einde zijn aan de levenskracht evenmin als een begin.

We zien de sterren, de zon en de maan hun ellipsen en cirkels trekken door de ruimte. Ook zij vertrekken nergens en komen nergens aan. Ze draaien alleen maar rond, schijnbaar doelloos, en dit lijkt zo eeuwig verder te gaan.
Zelfs de atomen, waaruit alles is opgebouwd zijn cirkelvormig en gehoorzamen dezelfde wetten van geboorte, splitsing of voortplanting en verval. Net zoals de sterren en de planeten.
Daaruit volgt de hermetische wet: microkosmos is macrokosmos. Of beter gezegd: zo boven zo beneden. Wanneer we enkel maar onze ogen mogen geloven en alleen vertrouwen op onze rechtlijnige overlevingslogica dan valt er op deze planeet weinig vreugde te rapen. Maar dat doet de mens nu juist niet.
Alle godsdiensten spreken over een andere en hogere werkelijkheid. Een onzichtbare kracht die al het zichtbare doordringt en die on-eindig is. Deze kracht werd dikwijls menselijke trekjes meegegeven. Soms werd ze vrouwelijk genoemd en soms mannelijk. Soms allebei tegelijk en soms onzijdig.
Sinds miljoenen jaren gelooft de mens in een leven na de dood en heeft rond dit geloof zijn beschavingen opgebouwd. Ook heeft de mens altijd al willen vliegen tot zelfs naar de maan toe. De mens is niet tevreden met de beperkingen die zijn planeet hem oplegt… en terecht.
Ik ga nu verder de gedachte van een cirkelvormig heelal uitdiepen en probeer hierbij mijn gebrekkige logica te gebruiken. Wanneer we de geboorte van een mens zien als een begin en de dood als een einde dan krijg je een rechte lijn.
We gaan er van uit dat er in een cirkelvormig of rond circuit geen rechte lijnen bestaan. Dus zou de dood evengoed ‘een begin’ genoemd kunnen worden en welk soort van leven neemt er dan een aanvang?
Is er dan misschien een parallel universum waarin al het zichtbare in een ander onzichtbaar universum gewoon zijn cyclus voortzet?
Gaat alles gewoon door na het afsterven van het grofstoffelijke lichaam en zo ja, gelden er dan in die wereld of dimensie ook dezelfde wetten als op het aardse vlak?
Als er dan ‘iets’ is dat zijn leven voortzet, wat is dat dan.
Is het datgene wat we ‘ik’ noemen of het ego of is het gewone neutrale energie?

Einstein heeft ontdekt dat alles, maar dan ook alles, energie is. Weinigen staan stil bij de gevolgen die zulke uitspraak heeft op het schijnwezen dat we ‘ik’ noemen. Conclusie: Ik ben energie, punt uit. Niet meer en niet minder. Energie heeft de neiging zich uit te strekken tot op het onzichtbare vlak. Denk hierbij aan allerhande stralingen en elektriciteit die alleen maar herkenbaar zijn door de gevolgen die zij veroorzaken.
Ik denk hierbij graag aan een lamp. Wanneer men de schakelaar aanzet dan krijg je licht. Het licht is het rechtstreekse gevolg van de elektriciteit die haar voedt. De elektriciteit zélf is onzichtbaar. Zij krijgt slechts bestaansrecht door de lamp die kan branden. Wanneer de lamp niet brandt is de elektriciteit nog steeds aanwezig maar dan in latente, ongemanifesteerde vorm. De elektriciteit is dan onzichtbaar.
Dat is Einsteins energie in gemanifesteerde en in ongemanifesteerde vorm.
Wat bedoel ik met gemanifesteerd?
Dat is de vorm die met de vijf zintuigen kan worden waargenomen.
Energie, zonder vorm, komt tot ons via het: zien, horen, tasten, ruiken, proeven en nog een zesde en heel belangrijk orgaan, de intuïtie. Wij zijn de lamp. De energie waardoor wij het leven ervaren, via onze zintuigen, is de elektriciteit. Tot daar gaat de vergelijking op. Bij een geestelijke gehandicapte is de energie er wel maar de lamp (de hersenen) is defect.
Wij zijn echter wezens met gevoelens en emoties.
Indien wij slechts klinische, neutrale energie zouden zijn, waar komen dan de gevoelens van lust en pijn vandaan?
Iets wordt als onaangenaam ervaren, dat noemen wij: slecht. Wanneer iets als aangenaam wordt ervaren noemen we dat: goed De dood is daarom slecht want wij moeten daardoor personen missen aan wie wij gehecht waren. De dood betekend afscheid, verlies en vooral: het onbekende.
Zeker wanneer stervende verwanten, op het laatst, veel pijn ervaren in hun lichaam beschouwen wij hun overgang als iets negatiefs. Er zijn duizenden bekentenissen bekend van stervenden die in hun laatste levensuur een gevoel van herkenning of bevrijding wilden mededelen aan de overblijvenden.
Dit zijn geen hallucinaties, of een toestand van verbijstering die druggebruikers dikwijls verwarren met een ervaring van inzicht.
Neen. Dit is echt.
Er is de concrete, meetbare en zichtbare wereld en er is een onzichtbare en energetische realiteit die al het zichtbare ‘baart’ en vorm geeft.
Er is bijvoorbeeld een bewustzijn en een onderbewustzijn.
Elke gedachte vindt zijn geboorte in dat onderbewustzijn zoals elk gemanifesteerde ‘iets’ zijn oorsprong vindt in een ‘niet-iets’ Stel u voor dat u zich toch op een recht vlak bevind.
Een totaal verkeerde redenering, gezien de aarde rond is. Maar kom, we kijken naar de horizon en zoals mieren doen op een grote voetbal, zien we een rechte lijn. Links is er de geboorte, in het midden het leven en rechts is er de dood.
Maar het lijkt of het leven ondergronds zijn reis voortzet en we zien geboortes en nieuwe dingen, iedere keer wanneer we om ons heen kijken. Waar komen die dan vandaan?
Dingen en mensen verschijnen, gedijen en verdwijnen maar het leven is onuitroeibaar.
‘Wat was mijn gezicht voor de geboorte van mijn ouders?’ is een mooi raadsel van de Tibetaanse monniken. Welke energie spoort de gedachten aan die tenslotte uit het onbewuste voortkomen?
Iedere gedachte komt uit die oersoep, die we het onbewuste verkiezen te noemen en die louter scheppend is. Blijkbaar ligt er dus onder deze werkelijkheid een andere wereld waarin vormen en ideëen hun oorsprong vinden om zich te realiseren op ‘aarde’.
Kijk naar een mens die droomt. Dromen kunnen zich ver-werkelijken wanneer de dromer ze kan integreren in zijn eigen ‘werkelijkheid’.
Dat is de oorsprong van magie.
Wanneer je ongemanifesteerde wensen, of wanneer je dromen kan laten gebeuren en écht kan maken, dan ben je bezig met magie.
Uiteindelijk zijn we daar allemaal dagelijks mee bezig.
Een onderneming, een reis of zelfs maar een gewone maaltijd vind eerst plaats in de gedachte of de fantasie en ver-wezenlijkt zich tenslotte in de materie of in de werkelijkheid.
Hetzelfde geldt voor de aankoop van een auto of het simpelweg herschikken van bloemen in een vaas. We krijgen een impuls, die vertalen de hersenen in een gedachte en dan volgt de handeling. We denken dan: IK doe iets, IK handel, IK schep iets nieuws.
Kortom, we zijn allen mede-scheppers van dit ding dat wij het universum noemen. We scheppen iedere dag weer de werkelijkheid.
De hamvraag is natuurlijk: wie ben ik dan? Een stukje (beperkte) God of zuivere energie.
Wanneer men van Piet zijn armen en benen amputeert is hij daarom niet minder Piet. Alleen zijn vleeshemd is geschonden.
Waar huist Piet dan? In de hersenen misschien.
Hoe zouden we de werkelijkheid kunnen waarnemen indien we zuiver en alleen hersenen waren zonder ogen, oren, tasten, voelen en proeven?
Wanneer U deze vraag kan beantwoorden dan hebt U een redelijk goed beeld van een leven zonder lichaam en van het rijk van de doden.
De energie, het bewustzijn is er nog maar vind alleen geen uitdrukkingsvorm.
Wanneer we dus ons lichaam ‘naar de andere wereld helpen’ of zelfmoord plegen is er echt geen zekerheid dat het ‘zelf’ niet meer zal bestaan.
Sterker nog, het zou wel eens kunnen dat je deze, toch al moeilijke realiteit, moet omruilen voor een nog veel moeilijkere.
Zonder lichaam weliswaar maar nog steeds min of meer bestaande…in een andere wereld, werkelijkheid of universum. Sommigen hebben een B.D.E. gehad of een bijna-doodervaring.
Hun verslagen zijn unaniem optimistisch.
Waarom zijn we hier? Waarom in deze vorm?
Het enige antwoord dat ik daarop kan vinden is: WE ZIJN HIER OM ERVARINGEN OP TE DOEN…IN DE STOF EN MET EEN STOFFELIJK RUIMTEPAKJE AAN.
We draaien hier steeds maar in doelloze kringen rond met op het einde de dood… voor iedereen. Koningen, rijken en armen. Allen gehoorzamen zij deze aardse wet.
Er zijn geen twee momenten of dingen gelijk en alles is veranderlijk en vergankelijk. Daarom is dit de enige aannemelijke uitleg waar mijn kleine hersentjes mee op de proppen kunnen komen. Indien U een betere verklaring heeft omtrent de zin van het bestaan, laat het mij dan alstublieft weten. We zijn niet ons lichaam want dat wordt voortdurend hernieuwt. Na iedere zeven jaar zijn alle cellen in ons lichaam vervangen door andere en verse cellen. Dit is wetenschappelijk bewezen. OOK DIE VAN DE HERSENEN! We zijn daarom ook onze hersenen niet, anders stierven we om de zeven jaar.
Wie of wat we dan ‘in wezen’ zijn dat is nu juist de grote ontdekkingstocht, het grote avontuur, dat we ‘het leven’ noemen. Die ervaring vroegtijdig beÎindigen door het vernietigen van het lichaam is daarom zinloos.
Warmte en koude. Pijn en geluk. Macht en onmacht. Liefde en haat. Aantrekking of afkeer. Zijn net zoals de dag en de nacht of de winter en de zomer. De tegenstellingen zijn nodig om ons te laten beseffen wie we in werkelijkheid zijn.
Een wezen van ongebreidelde scheppingskracht. We zijn pure goddelijke energie die het aardse vlak heeft gekozen om een beetje te spelen.
De mens is God die droomt dat hij mens is.
Wanneer je jezelf kan vereenzelven met die kracht dan ben je ‘thuis aangekomen’.
Dan lach je met alle problemen omdat je ziet dat er geen problemen zijn…behalve diegene die je voor jezelf schept. Ieder probleem is echter noodzakelijk in het groeiproces. Zelfmoord is daarom nutteloos omdat het Hogere Zelf nu eenmaal onsterfelijk is.
Slechts onze eigen manier van waarnemen kan veranderen. Soms is het nodig te veranderen en te groeien. Aan die grootste Aardse Wet kunnen we nooit ontsnappen.
Laat ons zoeken en ontdekken. Zoals men een ui pelt en na elke laag weer een andere laag vindt. Na iedere berg staat een andere berg ons op te wachten. Laat ons diep gaan of hoog. Deze twee zaken zijn in een non-dimensionaal universum verwisselbaar.
Het is maar zoals je het bekijkt; maar in elk geval: BEKIJK HET!!!
GA OP PAD GESTERKT DOOR VERTROUWEN EN NIEUWSGIERIGHEID.

      Nadia Daems© 2002 Aura-Oasis – Denis Dhon