Waarom herinneren we ons niets van ons vorig leven?
Als reïncarnatie een realiteit is zouden we er eigenlijk herinneringen moeten aan hebben. Mensen die zich iets van een vorig leven herinneren zijn echter eerder zeldzaam. Daarbij komt dan nog dat het dan ook nog meestal kinderen zijn. Hoe jonger de kinderen hoe meer details zij kennen uit hun vorig leven. Tot drie jaar zijn er meestal nog sporen van een vorig leven te vinden, maar probeer zo’n jong kind maar eens uit te vragen. Is hun uitleg wel betrouwbaar, controleerbaar en geen fantasie? Onderzoek in die richting wijst echter uit dat er voldoende geverifieerde gevallen bekend zijn van reïncarnaties die erop wijzen dat vorige leven(s) inderdaad een realiteit is. Op diverse plaatsen in de wereld werden zowel onder hypnose als in normale waaktoestand dergelijke gevallen onderzocht en de verkregen gegevens zoveel mogelijk nagetrokken op hun werkelijkheid. Meestal levert zo’n onderzoek moeilijk bewijsbare gegevens op, maar in sommige gevallen bleek het toch mogelijk de informatie na te trekken uit registers, nog levende verwanten, of uit geschiedkundige overlevering. Soms zijn de resultaten zo verrassend dat zelf de beste geschiedkundige bepaalde kennis kan aanvullen, na de zaken doordringender bestudeerd te hebben. Maar goed, als reïncarnatie inderdaad een feit is, waarom herinner ik mij dan mijn vorig leven niet meer?
Wat er met ons gebeurt als we sterven
Bijna doodervaringen verhalen de volgende gebeurtenissen. Men krijgt het gevoel door een tunnel te reizen. Aan het einde van de tunnel straalt een aantrekkelijk licht. Het licht blijkt een wezen te zijn, soms ontmoet men overleden verwanten. Het wezen laat hun de film van hun leven overschouwen… Maar nu we deze gegevens kennen wordt alles al duidelijker. Bij het overschouwen van het leven ziet men al zijn goede en slechte eigenschappen. Men ervaart dit indringend, men oordeelt zelf over wat men goed of fout deed terwijl men tevens tegelijkertijd de gevoelens van de anderen die men bevoor- of benadeelt ervaart. Dit veroorzaakt bij de meesten een ingrijpende verandering aangaande oordeel over zichzelf. Men krijgt wroeging over zichzelf op gebieden waar men bijvoorbeeld een andere gekwetst of nadeel berokkend heeft. Het wezen vindt dit allemaal niet erg en vindt zelfs dat men uit die fouten geleerd heeft.
Uiteindelijk kan men overgaan in een andere wereld, die alhoewel hij op de onze lijkt andere werkelijkheden volgt, namelijk die van de gedachte. Toch blijft de indruk van de levensfilm inwerken op de persoon. Hij beseft dat hij nog niet voldoende heeft geleerd en bepaalde dingen moet overdoen. Men is eigenlijk niet tevreden meer met zichzelf en uiteindelijk moet men een leven overdoen in de hoop dat dit ons hoger kan laten evolueren. Ieder kiest er zelf voor. Meestal gaan sommige verwanten weer samen op weg, misschien als vader en zoon, of man en vrouw. De bedoeling is nu om de fouten die men in het laatste leven maakte te verbeteren. Laten we eens een vorig leven stellen met een levenslange ruzie tussen twee gehuwden. Ze slaagden er toen niet in om de meningsverschillen bij te leggen. Toch zijn ze verwant aan mekaar en dienen ze dit bij te leggen tot alle problemen opgelost zijn. Men wordt dus geboren met een levensopdracht, namelijk vriendschap sluiten en met elkaar leren leven.
Karma
Dit noemt men het karma. Om dit karma goed af te kunnen werken zijn er nu twee mogelijkheden. Ofwel begint men een nieuw leven met de herinnering aan het vorige leven, zodat de een de ander zijn fouten uit een vorig leven kan verwijten en de ruzie kan herbeginnen, ofwel- krijgt men een nieuwe kans met een schone lei, maar dan zonder herinnering aan het vorige leven. Eigenlijk heeft men die keuze niet; deze werd al vooraf voor ons gemaakt. De herinnering aan het vorige leven werd opzettelijk gewist omdat ieder met een nieuwe propere lei zou kunnen beginnen met nieuwe kansen. Als dit geen genade is! Wat kan er nu nog mooier zijn? En dat is de reden waarom we ons eigenlijk om bestwil, niets meer mogen herinneren.
Hiermee is denk ik de paradoxale titelvraag beantwoordt.
Denis
© 2002 Aura-Oasis – Denis Dhondt